Je mag het best weten: ik had een bloedhekel aan breien. Toch heb ik zo nu en dan een poging gedaan. Zo heb ik ooit babysokjes gebreid. Begonnen bij de eerste zwangerschap van mijn schoonzusje, waren de sokjes pas klaar, toen ze van de tweede was bevallen. Helaas is er indertijd geen foto gemaakt van deze "mega-prestatie" (ik bedoel de sokjes, niet de geboorte). Waarschijnlijk is de frustratie begonnen op de lagere school ... De eerste twee breiwerkjes op de lagere school hebben bloed, zweet en tranen gekost. De witte katoen was na een jaar "broddelen" een smoezelig breisel geworden. (zie foto!) Ik vond het overigens nogal onzinnig om een slabbetje of een eierwarmer te breien. Mijn kleine broertje had heel praktische stoffen slabbetjes en bij ons kregen de eieren echt geen tijd om koud te worden. Deze poppenmuts van blauwe katoen, een grote uitvoering van de witte eierwarmer, was een veel praktischer ding. Het mocht niet meer baten. Ik was al verloren voor het brei-leger. Dit kraagje heb ik, meen ik, in de vijfde klas (nu groep 7) gemaakt. Ik vond toen de combinatie roze en zachtgroen ontzettend mooi. Het "mathematische" van de korte extra toeren in roze, die maakte dat het kraagje rond werd, kon me wel boeien. Toch heb ik regelmatig weer geprobeerd te breien. Eind zeventiger begin tachtiger jaren waren zeer grof gebreide truien erg in. Ik heb houten breinaalden van 1 cm dik aageschaft en heb voor mezelf en mijn Piet zo'n warme trui gebreid. Op de foto zie je Piet op het ijs. Zijn mutsje is een product van zijn moeder zaliger, die heel graag breide. De laatste jaren ben ik het breien wat meer gaan waarderen. Van een Youtube-filmpje leerde ik op een andere manier breien. Minder krampachtig en de naalden niet meer onder de armen. Twee blauwe wantjes voor een nieuw wereldburgertje waren zo gepiept. Met een pakketje van de Kruidvat-winkel waarin vier pastel-kleurige bolletjes acrylwol en twee houten breinaaldjes, heb ik allerlei proefbreiseltjes gemaakt. De pink-ribbon-speld was in no-time klaar met vier roze toeren breien, een splitpennetje en een veiligheidsspeldje. Een minder geslaagd project was dit poppetje. Polletje Piekhaar heb ik hem genoemd, naar een ooit bekende titel van een boek van Willem van Iependaal. Hij is gemaakt met het Kruidvat-garen en een restje sokkenwol... Ja, sokkenwol. Want dankzij Dijn heb ik van Ineke leren sokkenbreien. Tot mijn eigen verbazing vond/vind ik dit superleuk en heb ik al twee paar klaar. En er ligt wol voor een derde stel. Ik heb wel een boekje gekocht hoe je twee sokken tegelijk kunt breien, want de tweede is altijd minder spannend. Van dat restje sokkenwol heb ik ook voor mijn lievelingsbeertje een truitje en hele lieve kleine sokjes gebreid. Staat stoer toch! En toen ik met het Kruidvat-pakketje bezig was, heb ik een simpel dasje voor hem gebreid. Proefje met de gerstekorrelsteek en franjes.